PLAY. O Lola. Cavallería Rusticana. Mascagni.

Turiddu, antes de alistarse no exército promete volver e casar con Lola, pero ao seu regreso atópaa casada con outro home (Alfio). Por despecho, o soldado retornado, seduce a Santuzza o que volve tola de celos a Lola. Sen poder reprimir o seu amor Turiddu e Lola manteñen en secreto unha relación adúltera.

Oh, Lola, que tes a camisa branca
como o leite e vermella coma a cereixa,
cando te asomas es toda sorrisos,
beato o que che dou o primeiro bico!
Ante a túa porta hai sangue esparexido,
pero pouco me importa se alí morro.
E se morro e vou ao paraíso,
se non te atopo alí, eu non entro.

PLAY. Romanza da Duquesa. Xogar con Lume. Barbieri.

Leonor, a duquesa, dándose conta de que o que sinte realmente por Félix é amor, decide sacalo do manicomio no que se atopa pola súa culpa.

Un tempo foi que na doce calma,
 libre de máxica ilusión,
nin se axitaba inquieta a alma,
nin palpitaba o corazón.
Cuán presto, aí! mísera!
cuán presto fuxiu!
como un lóstrego
desapareceu.

Tirano amor, rapaz vendado
vingouse ao fin como deidade;
dos meus desdéns irritado,
prostrou aos seus pés a miña vaidade.
Ti das miñas bágoas
único autor,
salva a túa vítima
tirano amor!

PLAY. Stride la Vampa. Il Trovatore. G. Verdi.

Azucena,  sentada  preto  do  lume,  recorda cando a súa nai foi queimada na fogueira ao ser inxustamente acusada polo conde de enmeigar ao seu fillo. Na súa cabeza retumba a súa última vontade antes de morrer: "víngame, víngame".

Flamexan as chamas!
A multitude indómita
corre cara o lume!
Con alegre rostro,
alaridos de gozo
por onde queira se escoitan.
Rodeada de esbirros
unha muller avanza.


Sinistra ilumina
os seus rostros horribles,
a tétrica chama
que se alza ao ceo.


Flamexan as chamas!
Chega a vítima de negro vestida,
descinguida e descalza.
Berro feroz de morte elévase.
O eco repíteo de roca en roca.


Sinistra ilumina
os seus rostros horribles,
a tétrica chama
que se alza ao ceo.

PLAY. Voi che sapete.  Las Bodas de Fígaro. W.A. Mozart.

Susana convence a Cherubino para que lle cante á condesa, da que está perdidamente namorado, a canción que lle escribiu.

Vós que sabedes
que cousa é o amor,
mulleres, decídeme
se eu o teño no corazón.
Aquilo que eu sinto
direivos,
é para min novo,
comprendelo non sei.
Sinto un afecto
cheo de desexo
que ora é pracer,
ora é martirio.
Xíome e despois sinto
a alma inflamar
e nun momento
vólvome xear.
Busco un ben
fóra de min,
non sei quen o ten,
non sei que é.
Suspiro e xemo
sen querer,
palpito e tremo
sen saber
non atopo a paz
nin de noite, nin de día
e sen embargo gústame
languidecer así.
Vós que sabedes
que cousa é o amor,
mulleres, decídeme
se eu o teño no corazón.

PLAY. O Rei Thule. Canción gótica. A Condenación de Fausto. H. Berlioz

Margarita entra na súa habitación cunha lámpada na man. Algo a inquieta. Recorda o soño que tivo a noite anterior, no que ve ao seu futuro amor e a felicidade que os rodea. Mentres se peitea canta.

Houbo unha vez un rei de Thule
que foi fiel ata a tumba
e ao morrer a súa amada
recibiu unha copa de ouro cicelada.
Aínda nas festas máis alegres
nunca abandonou a copa
e sempre, ante a súa vista,
unha bágoa humedecía os seus ollos.
Este príncipe, ao final da súa vida,
legou as súas vilas e os seus ouros,
excepto a querida copa
que aínda conservaba na man.
Na mesa real,
no centro da antiga sala
dun castelo bañado polo mar,
fixo sentar aos baróns e aos seus pares.
Un bebedor levantouse e avanzou,
xunto a un vello balcón dourado.
Bebeu e, repentinamente,
a súa man lanzou á auga o vaso sagrado.
O vaso caeu, a auga burbullou,
e despois calmouse moi pronto.
O vello palideceu e tremeu.
Dende entón nunca máis bebeu.