Madalena pide morrer co seu amado, o poeta Andrea Chénier, condenado a morte. Para elo suplantará a unha moza, tamén destinada á guillotina. Nada consigue librar deste triste fin aos amantes, que se unen para enfrontar xuntos a morte terreal do seu amor, pero non a transcendental.
Mataron á miña nai na porta do meu cuarto.
Morría e salvábame!Despois, de madrugada, eu vagaba con Bersi
cando, de pronto, un brillo lívido pestanexaba
e iluminaba diante de min a rúa escura.
Miro. Ardía a miña casa!
E así quedei soa! E ao redor a nada!
Fame e miseria! A necesidade, o perigo!
Caín enferma e Bersi, boa e pura,
da súa beleza fixo negocio. Un contrato por min!
Levo a amargura a todo o que me quere ben.
Foi naquela dor que a min veu o amor.
Voz chea de harmonía e di:Sigue vivindo! Eu son a vida!
Nos meus ollos está o teu ceo!
Ti non estás soa! As túas bágoas enxugo!
Estou no teu camiño e son o teu soporte!
Sorrí e espera! Eu son o amor!
É todo o demais sangue e lodo?
Eu son divino. Eu son o esquecemento.
Eu son o deus que baixa ao mundo do empíreo
e fai da terra un paraíso.
Ah, eu son o amor, o amor, o amor...!E o anxo achégase, bícame.
E é o bico da morte.
O meu corpo é de moribunda,
conque: tómao.
Eu son xa unha cousa morta.
No hay comentarios:
Publicar un comentario